|
|
1952
yılında Lockheed’in efsanevi tasarımcısı “Kelly” Johnson
F-104’ü projelendirdi ve ilk XF-104 ilk uçuşunu 1954’de yaptı.
F-104 sesin iki misli hızda uçabilen ilk uçaktı ve birçok hız
ve irtifa rekorları kırdı. 18 Mayıs 1958’de bir F-104A
1,404.19 mph ile Dünya hız rekorunu, bir F-104C de 103,395 feet
ile Dünya irtifa rekorunu kırdı.”Starfighter” peşpeşe hız,
irtifa ve tırmanma süresi rekorlarını kıran ilk uçaktı. İvmelendirilmiş
kaldırma tekniği vasıtasıyla F-104’ler 90.000feet’in üzerinde
uçmuşlardır.
Kendinden
önceki F-84F “Thunderstreak” ve günümüzün F-16 “Fighting
Falcon”u gibi F-104 de NATO ülkeleri tarafından seçilmişti.
1700’den fazla F-104 ABD ve diğer ülkelerde askeri yardım
programınca üretilmiş, Kanada, Batı Almanya, İtalya, Norveç,
Hollanda, Belçika, Danimarka, Yunanistan, Türkiye, İspanya,
Tayvan ve Japonya tarafından kullanılmıştır. Bugün bile birçok
F-104 filosu İtalya ve Japonya hava kuvvetlerinde görev yapmaya
devam etmektedir. Bazı F-104’ler iki kişilik kokpitli olacak
tarzda modifiye edilmiş, silah kullanımı ve geçiş eğitimi için
kullanılmıştır. Foto-keşif modeli de mevcut olmakla birlikte
USAF’ta hiçbir zaman hizmete girmemiştir.
USAF,
F-104A, F-104C ve F-104F bir ve iki kişilik modellerden yalnız 300
civarında satın almıştır. F-104G “C” modelinin geliştirilmiş
bir versiyonudur. USAF “G” modelinden hiç satın almamıştır.
“G” versiyonuna ilaveten Japonya’da ve Kanada’da yapılan
modelleri de vardır. Bu modeller F-104J ve CF-104 olarak adlandırılmıştır.
F-104
“Gatling” prensibi ile çalışan, dakikada 6000 mermi ateşleme
hızına sahip M61 “Vulcan” topunun kullanan ilk uçaktır ve bu
top daha sonraki uçaklarda standart top olmuştur.
F-104S,
yapılmış olan “Starfighter”ların en güçlü olanıdır.
F-104G’nin geliştirilmiş ve iyileştirilmiş bir modeli olup
Fiat tarafından üretilmiştir. Başlangıçta İtalyan Hava
Kuvvetleri “AMI”nin ihtiyacını karşılamak için yapılmışsa
da Türkiye’ye de ihraç edilmiştir.
F-104S
1965 yılında İtalyan Hava Kuvvetleri’nin açtığı AWX (Her türlü
hava şartlarında görev yapabilen avcı uçağı) yarışmasını
kazanan uçaktır. Lockheed CL-980 projesi (daha sonraları F-104S)
uzun araştırmalar sonu Mirage III, McDonnell Douglas F-4 Phantom,
Northrop F-5 ve North American F-100
gibi uçaklar arasından seçilmiştir.
F-104S
52.69 kN kuru, 79.45 kN “afterburner”lı itiş gücüne sahip
daha güçlü J79-GE-19 ile donatılmıştır. Bu motor F-104G’den
%13 daha fazla güç sağlamaktadır, kalkıştaki ilave hava
ihtiyacını karşılamak için hava emiş oluklarının yanlarına
ilave kapakçıklar yerleştirilmiştir.
F-104S
F-104G’den radar donanımı ile de ayrılmaktadır. Kullanılan
NASARR R-21G/H radarı hareketli hedef indikasyonu ve izleme yeteneği
ile orta menzilli radar güdümlü füzelerle uyumludur. Diğer
F-104 modelleri ise yalnız infraruj güdümlü havadan havaya füzeler
kullanabiliyordu. R21G/H aynı zamanda yer kontur haritası ve arazi
takip modları ile uçağa av-bombardıman özellikleri sağlıyordu.
F-104S’in
kanat altı ve gövde ataşmanları diğer modellerden fazladır.
Hava alış oluklarının altına iki pilon, kanat altında dört
kanat uçlarındaki iki pilon ve gövde altındaki bir pilon ile
toplam pilon sayısı dokuza çıkarılmıştır. Kanat altındakiler
bomba veya yakıt tankı, kanat uçlarındakiler yakıt tankı veya
AA füze, gövde altına ilave edilen iki pilon ise AIM-9
“Sidewinder” için kullanılmaktadır. Ancak daha fazla yakıt
ve avionikleri monte edebilmek için M-61A1 topu gövdeden çıkarılmıştır.
Kuyruktaki
ventarl kanatçık daha büyük bir kanatçık ile değiştirilmiş,
yanına iki küçük kanatçık ta ilave edilmiştir. Av ve önleme
uçağı olarak F-104S gövde altında iki AIM-7 “Sparrow” yarı
aktif radar başlıklı AA füze ve iki adet te AIM-9
“Sidewinder” infraruj güdümlü AA füze taşımaktadır.
Av-bombardıman görevinde ise 9 pilonda 3400 kg bomba, napalm
tankları veya güdümsüz roket podları taşıyabilmektedir.
|
|
In
1952, C.L. "Kelly" Johnson, the legendary designer of
Lockheed designed the F-104, and the first XF-104 made its initial
flight in 1954. It was the first aircraft to fly at twice the speed
of sound and held numerous airspeed and altitude records. On May 18,
1958, an F-104A set a world speed record of 1,404.19 mph, and on
December 14, 1959, an F-104C set a world altitude record of 103,395
feet. The Starfighter was the first aircraft to hold simultaneous
official world records for speed, altitude and time-to-climb. Using
an accelerated loft technique, some F-104s have been flown to higher
than 90,000 feet. An F-104C set a world altitude record of 103,395
feet.
Like
the F-84F Thunderstreak before it and the F-16 Fighting Falcon of
today, the F-104 was selected for use by the NATO allies. More than
1,700 F-104s were built in the U.S. and abroad under the military
aid program for various nations including Canada, West Germany,
Italy, Norway, the Netherlands, Belgium, Denmark, Greece, Turkey,
Spain, Taiwan and Japan. Several F-104 squadrons are still flying
today with the air forces of Italy and Japan. Some F-104s have been
modified to include a second cockpit for transition training and
some weapons delivery. A reconnaissance version also exists although
it never served with the USAF.
The
USAF procured only about 300 Starfighters in one- and two-seat
versions mostly F-104A ,F-104C and F-104F. The F-104G was an
improved version of the -C model. The USAF never bought any -G
models. In addition to the “G” version F-104s were also produced
in Japan by Kawasaki and in Canada by Canadair which were called
F-104J and CF-104.
F-104
was the first plane to use the 20mm M61A1 “Vulcan” multi nozzle
“Gatling” gun with a capacity of 6000 rounds per minute which
then became standart on all further models.
The
F-104S was the most potent version of the Starfighter to be built.
It was an upgraded and improved version of the F-104G that was built
by Fiat. The aircraft was initially built to meet a requirement
issued by the Aeronautica Militare Italiana (AMI). However, it has
also been exported to Turkey.
The
F-104S was the winner of the AWX (All-Weather Interceptor) design
competition held in 1965 by the Italian air force for a new
all-weather interceptor. The Lockheed CL-980 design ( to be named
F-104S) was selected for this requirement after extensive evaluation
of other designs such as the Dassault Mirage III, McDonnell Douglas F-4
Phantom, Northrop F-5, and North American F-100.
The
F-104S is fitted with the more powerful J79-GE-19, rated at 52.69 kN
dry and 79.45 kN with afterburner. This engine provides 13 percent
more power than the engine of the F-104G, and requires auxiliary
inlet doors on the intake sides to provide additional air during
takeoff.
The
F-104S differs from the F-104G in being equipped with an NASARR
R-21G/H radar which has moving-target indication and tracking
capability that acts in association with with a medium-range
radar-guided missile fit. All previous Starfighters could fire only
infrared-homing air-to-air missiles. The R21G/H also has
contour/ground mapping and terrain avoidance modes, so that it can
also act as a fighter-bomber.
The
F-104S had more underwing and fuselage stores attachments, including
two extra fuselage pylons underneath the air intakes, increasing the
total number of strongpoint provisions to nine (two on the wingtips,
four underneath the wings, two underneath the forward fuselage, and
one on the fuselage centerline). Two hard points under each wing are
for fuel/bombs (inner) and BVR missiles (outer). The wingtips
usually carry fuel tanks, as does the centerline. The underfuselage
pylons usually carried AIM-9 Sidewinder missiles. In order to
accommodate extra fuel and avionics, the F-104S had to dispense with
the internal 20-mm M61A1 cannon.
Extra
keel area was added by fitting a slightly larger ventral fin, with
two extra ventral fins on either side of the original. As an
interceptor, the F-104S could carry two underwing AIM-7 Sparrow
semi-active radar homing and/or two AIM-9 Sidewinder infrared homing
missiles. As a fighter-bomber it could carry up to 3400 kg , napalm
tanks, or rocket pods on nine external attachment points.
|
|
