Birgi

"Verecek aydınlığı olmayan karanlığı sever."

burada yazarken aklima geldi; acaba su exterm sport denilen yabanci görüntülerini tv'de izledigimiz aktivitelerin benzerleri ülkemizde yapilmakta mi yada yapilabilir mi?örnegin parasütle bir uçurum yamacindan yada köprüden, kuleden atlayis yapilabilecek bir yer türkiye'de var mi?böyle yerler bilen yada bir seyahat sirasinda gören arkadaslarimiz varsa burada yazarsa belki ilerde birisine yardimi dokunur.

Ama illede "yok arkadaş ben birkere atlayacam bana ne!" diyorsanız, gidin ve atlayın en azında içinizde kalmaz :)) herkese iyi atlayışlar şimdiden. inşallah kurum tekrar para kaynağı bulur ve kurslar hakettiği gün ve standartlarda yapılmaya yeninde başlar..

ben lise yıllarımda uçma isteğiyle yanıp tutuşan bir genç olarak önümdeki ilk fırsatı değerlendirmiş ve "uçayımda nasıl olursa olsun!" mantığı ile paraşüt kursuna gitmiştim.planör kursuna ancak 3 yıl sonra gidebildim.(1990 paraşüt, 1993 planör)
doğrusunu söylemek gerekirse praşütle atlamamın sebebi budur.zira bu kurstan sonra da tekamüle gitmeyi hiç düşünmedim.
ancak atlayış numaralarına göre hissedilenlerin bir genelleme olmadığı ve kişiden kişiye değişebileceğini harırlatmak açısından ben kendi payıma düşenleri yazmak istiyorum.

1.atlayış:uçağın(namı değer an-2) gürültüsünden ötürü aptallaşmış bir vaziyette küçük lombozlardan dışarı görmeyi çalışırken 1 metre ötenizde duran arkadaşınıza tabiri caizse "dtünüzü yırtarak" bağırmanıza rağmen sesinizi duyuramamanız uçakta pekte sohbet edemeyeceğinizi size öğretir.hocanın kapıyı açması ise ilginçtir.uçan bir uçağın kapısının açıldığı pek görülen bir manzara sayılmaz nede olsa.günlerden beri süren eğitim rüyada 5 nokta taklası atmaya ve eğitim yapılan çayırda efendi efendi dolaşırken birden kendilerini yerlere atıp yuvarlanan arkadaşlarınızın görüntüleri ile birleştiği için beyniniz robotlaşmıştır.hissetmekten çok söylenileni yapmaya programlanmış zihin kapıda sıra geldiğinde hiç düşünmeden kendini aşağı atar.ancak aşağı düşerken ne yaptığınızı farkedip gözler kapatılabilir.ben böyle yapmıştım(ehehe).atlarken korkmadığım gibi korku yada başka bir düşünce aklımın ucundan bile geçmedi.durakta bir an önce belediye otobüsünden inmeye çalışan yolcu gibi attım kendimi aşağıya!?ne sayı saydım ne de paraşüt açılınca kubbe kontrolü yaptım!sadece hızla uzaklaşan uçağın sesinin ardından gelen inanılmaz sessizlıği çok iyi hatırlıyorum.havada asılı ampul gibi etrafıma aptal aptal bakındım.daha sonra altımda benden önce çıkış yapmış olan arkadaşları görünce neler olduğunu hatırlayıp kubbeye bakmak aklıma geldi.kubbe yerli yerindeydi, yangın falanda yoktu oh be!
yere inişte atılan takla pek nizami olmadığı gibi düşüş hızına göre ağır çekim kaldığı için bir nevi gafil avlanma söz konusu oldu.yani patates çuvalı gibi yere yapıştım.ama hemen ayağa kalkıp sağlam olduğumu ilan ettim.mutlu ve kendimle gurur duyuyordum.
ancak bazı arkadaşlar için işler pek o kadar iyi gitmemişti.bizim 12 kişiden 3'ü yerde yatıyordu.paraşütümü toplayıp çantasına tıktıktan sonra en yakınımda yerde yatmakta olan arkadaşın yanına koştum.bu arkadaş bayandı ve ayak bileğini burkmuştu.yanına benle birlikte koşan diğer arkadaşla paraşütünü topladık.o sırada çayırda dökülenleri toplayan ambulansa kasklarımızı çıkarmış havada sallıyorduk.ambulansın dolup geri dönmesi ile bir hayli şaşırdık!demek durum buydu.neyseki bizi orada unutmadılar.eski dodge pick-up geldi.kasaya doluştuk.herkes mutluydu.yüzler gülüyor millet birbirine heyecanlı heyecanlı atlayışını anlatıyordu.herkes konuşup kimsenin birbirini dinlememesisebebiyle kimin ne anlattığını hatırlamıyorum.atlayış noktasına döndüğümüzde savaştan dönen kahramanlar havasındaydık :)))zaten durum o kadar da kötü değildi(en azından benim için) bir arkadaş ayak tarak kemiğini kırmıştı.bu arkadaşın yaşı 30'un üzerinde olduğu için pek şaşırmadık(niyeyse artık!).diğer elemanda yine ayağında basit bir burkulmayla işi atlatmıştı.ancak bu 3 kişi için maceranın sonu olmuştu.zira 2 günde burkulmalar iyileşmiyor.

2. atlayış:başından sonuna nizami bir atlayış oldu.gözümü açıp o 4 saniyede düşerken yere baktım,güzel oluyor.

3. atlayış:havada
birisi kaskını düşürdü.kask yanımızdan jet hızıyla geçti.bu hız karşısında hepimiz şaşırıp kaldık.demek paraşüt açılmasa böyle gidecez aşağı!bu arada inişte birbirimizle hafif bir bağırmayla muhabbet ediyor, atılan zevk naralarını rahatça duyabiliyorduk.bu arada inişe 50 metre kala aşağıda hocamızın birisine megafonla avaz avaz bağırdığını duydum.biraz daha yaklaşınca dediklerini duyabildim.birisine ayaklarını kapamasını söylüyordu."acaba kim bu salak diye düşündüm" biraz daha yaklaşıp ayaklarımı iniş için kapadığımda hocanın bağırtıyı kesmesi ile o salağın ben olduğumu da anlamış oldum(ehuhe).ama daha çok vardı yahu, ne gerek var öyle bağırmaya?

4.atlayış: 40 yıldır atlıyormuşum gibi hissediyor ve profesyonel paraşütçü pozlarında etrafı kesiyordum.2 günde usta paraşütçü olmuştum.millete marur mesut bakıyordum.beynim bu anlarda etraftakilerin tamamının paraşütçü olduğunu pek hatırlamak niyetinde değildi.
ama iniş pek umduğum gibi olmadı.nerden çıktıysa rüzgar vardı dışarıda.atlayış sahasının yakınında bir futbol sahası vardı.hızla kaleye doğru yaklaşmaktaydım.eğer birşeyler yapmazsam az sonra gol olacaktım.sağa doğru kayıyordum.var gücümle soldaki kolona asıldım.paraşüt bir an için yamuldu savruldu biraz da döner gibi oldu ama daha sonra tam kalenin ortasını hizaladı.eğer demin üstünden kurtaracaktıysamda şimdi kesin ağlarla kucaklaşacaktım.bu arada iniş o son metrelerde daha hızlanırmış gibi olduğu üzere hızla yere indim.aslında yeri öptüm desem daha doğru olur.hatta yere alnımı tosladım secde ettim bir nevi.takla makla hak getire!"plof" sesi ile iki ayağım açık vaziyette akordiyon gibi katlanarak, yere çarpışın etkisiyle başım bacaklarımın arasından geçip kaskımla yere kafa attım.ama yere birşey olmadı, geri savrulup sırt üstü düştüm.allahtan lastik gibi adamım yine bir şey olmadı(ehehe).şaka bir yana gençliğin verdiği vücut esnekliği sayesinde bu çarpıştan yara almadan kurtuldum.normalde bir insan o pozisyonda en azından belini muhakkak incitir.
atlayış iyi güzeldide bu yere inişler pek hoş değildi.

5.atlayış:evet dananın kuyruğu kopuyordu.niyeyse son atlayışta işlerin ters gideceğine dair bir his hepimizin içini kaplamıştı.nede olsa filmlerde hep öyle oluyordu.katlı paraşütlerden can ipi en çok daraltılmış ve en derli toplu olanını seçmeye çalışıyorduk.hocamız durumu farkedip süratle geldi, herkesin eline bir paraşüt tutuşturdu.hevesim kursağımdakaldı.biraz önce gözüme kestirdiğimi alamadığım gibi hocanın verdiği paraşütün can ipi bayağı bir genişti.kendimi bir paraşüt arızasına inandırmış olarak uaçağa bindim.kendi cenazesine giden biri gibiydim.uçaktada herkesin yüzündeki sevinçli heyecan görüntüsü silinmiş bir tedirginlik ve geleceğe dair kuşkuları olan insanların endişeli yüzlerinin ifadeleri yerleşmişti.benden daha fazla korkanlar olduğunu fark edince yeniden cesaretlendim(amma alçağım ulan).ve neşe geri geldi.hatta gülmeye başladım.eh, ne olacaksa olsun işte!herhalde atlamayıp rezil olmaktan iyidir.
uçaktan atlayıp paraşütüm açılınca, zorlu fırtınaları atlatıp limana ulaşan bir gemi kaptanı gibi hissettim kendimi.kafamda zafer marşları çalıyordu.paraşüt açılmıştı işte.yere inerken kafamı bile kırsam umurumda değildi artık.inişte nizami bir takla ile paraşütçülük hayatımı noktalamış oldum.bir daha herhangi bir yerden paraşütle atlamaya niyetim yoktu.ben uçmak istiyordum, düşmek değil.

bu yazı bir hayli uzun oldu kusura bakmayın.ancak havacılık teknik terimlerden ibaret değildir.hatta esas uçuş sevgisi insanın gökyüzünde hissettiklerinden ve bu hislerini diğer dostlarla paylaşmaktan doğar.hiç kimse f bilmemne uçağının kanat açıklığını öğrenerek havacılığı sevmeye başlamamıştır.

sabrınızdan ve hoşgörünüzden ötürü teşekkür ediyorum.

Birgi

"Verecek aydınlığı olmayan karanlığı sever."

Birgi

"Verecek aydınlığı olmayan karanlığı sever."

fethi kardesim, basimin üstünde yerin var yamuk ne demek?merak etme asil hikaye geliyor.aksehir fatihleri!pek yakinda(ehehe).

uçuş sırasında yaşanan en büyük sıkıntı g(gravity-yer çekimi) kuvvetindeki değişikliklerden kaynaklanan rahatsızlıklardır.buna alışmak için en güzel şey lunaparktaki iç gıcıklayan hızlı aletlere binmek.süper tren(roller coaster) denen alet güzel bir seçim olur.benzeri aletlerede binin.
el-göz koordinasyonu açısından bilgisayar oyunlarınında faydası var.merdivenleri ters çıkın(yalnız iseniz.kendini aptal durumlara düşürmenin bir manası yok).sigara alkol söylemeye bile gerek yok.bunlar insanı hasta eden ilk şeyler.

amerikan filmlerindeki serseri pilot tiplemelerinden uzak durun.bir pilot serseri olmaz.serseriler de pilot olamaz.

bilgisayar başına çakılıp kalmayın.chat ve forum ortamlarında milletle sidik yarıştırmak, laf dalaşına girmek size gerçek hayatta bir şey kazandırmayacak, hatta kaybettirecektir.her türlü yenilikten haberdar olmak yada her yeni haberi öğrenmek gibi bir zorunluluk içinde değilsiniz.bazı şeyleri sonra öğreniverin.ileride bol bol dalga geçecek geyik yapacak zamanınız olacak.hatta bütün hayatınızı böyle geçirmekte var!
zannettiğiniz gibi insan 25 yaşında ölmüyor.hayat gayet uzun kısa falan değil.benim yaşım 6 ay sonra 30 olacak.sık sık 10-12 yıl öncesine dönüp muhasebesini yaparım halen!keşke şu zamanda şöyle yapsaymışım diye.
iş yerimde 58 yaşında bir arkadaşım var!evet yanlış görmediniz 58.torun sahibi bu adam halen çocukluk ve gençlik anılarını büyük bir heyecanla anlatmakta.

bedensel kuvvet ve düzgün fizik kendine güven duygusunu arttırır.burada tekrar spora dönmek istiyorum.spor gerçekten çok önemli.bugün amerikan liselerinde ve üniversitelerinde(burada topu fethi kardeşime atıyorum.aslını o biliyor) öğrencilerin eğitimlerinde sporun payı neredeyse %50 dir!spora en az diğer dersler kadar önem verilir.hepten de herkül gibi et kafalı bir ebleh olun demiyorum ama spor yapın işte yav...

netice itibariyle:
1-sağlık muayenesi ol.
2-ders çalış.
3-spor yap.

benden bu kadar.bunca nasihatten sonra gidip bir counter strike oynayayım iyi gider(ehehee)...:)))

özel not:fethi kardeşim, gayet iyi biliyorsun ki biz o dostluk ortamında, öyle birinci olacam türünden kasıntılara ve çabalara girmemiştik.ve yine çok iyi biliyorsunki ilk yalnız kontrolü sen uçtun.benim o gün şansım yaver gitti.bunun en güzel ispatı tekamülde 3 yalnız kontrolden sonra bavulumu toplayıp eve dönmemdir.haticeye değil neticeye bak.sen bugün pilotsun.bende ormandaki ağaçların arasından gökyüzünü görmeye çalışan birisi...

uzadıkça uzuyor lan bu yazı.kestim yeter gayri.