Yaşamımın en acı günlerinden biriydi. Balboa adasında “The Sandpiper” adında küçük bir yayınevindeydim ve kollarımda bebeğim vardı. İki kadının aralarındaki konuşmalarını duydum. Bir müşteriye ait bir makalenin fotokopisini alıyorlardı ve bir yandan da “Şu resme bak. Ne kadar güzel bir bir kız! “ diyorlardı. Merakımı yenemedim ve baktıkları resmi görebilmek için o tarafa doğru yürüdüm.

Müşterinin adı Marilyn’di ve getirdiği makalede 2. Dünya Savaşı sırasında görev yapan Amerika ‘ nın ilk kadın pilotlarından biri hakkındaydı. Bir film yıldızı kadar güzel bir kızdı.

Marilyn’e “ Çok şaşıdım” dedim. “babam hep havayollarnda çalıştı, ama bana savaşta hiç kadın pilotların da uçtuklarından söz etmemişti. Bu pilot hala hayatta mı acaba?”

“Hayır. B-25 ‘i 1944 yılında düştü ve öldü daha 19 yaşındayken.” Marilyn bunları anlatırken gözlerinden yaşlar iniyordu.

Duygularını anlayabiliyordum. Ailemde hiç kimse uçak kazasında ölmedi, ama uçak kazalarında ölenlerin aileleriyle konuşmak babamın işiydi.

Marilyn makalesi hakkındaki sözlerini sürdürdü. “Bu şiir de, 1944 yılında bu kadının cenazesinde okuduklar şiir. Adı “Göklere Uçuş” . bu şiir dada sonra kadın pilotların aralarındaki en büyük bağ olmuş. Bu şiiri kadın pilotların anısına düzenledkleri törenlerde okurlarmış”

Hepimiz Marlyn’in sözlerini sürdürmesi için sustuk. Kaptan Candy Florida’da düşen Valujet’in pilotuymuş. Uçmaya 16 yaşındayken başlamış ve Marilyn ne kadar uğraştıysa da Candy hiçbir zaman uçmaktan vazgeçmemiş. Uçmayı göklerde süzülmeyi ve uçmanın verdiği özgürlük duydusunu çok seviyormuş. Bir ara Marilyn kızına karşı çıkmaktan vazgeçtiği gibi, onu bu konuda desteklemiş bile.

Gözyaşları içinde yüzüme bakarken, bir yandan da Valujet kazasını düşünüyordum ve zavallı kadının neler çektiğini çok iyi anlıyordum. O kazada pilot ve yolcuların tümü ölmüştü. Kaza hakkında haberler haftalar sürmüştü. Bir ara kızını suçlamışlardı , ama sonradan yapılan araştırmalarda kaptan ve mürettebatının hatalı olmadığını ortaya koymuştu. Sonra tekrar Marilyn’e döndüm. Çocuğunu kaybetmiş ve tek başına kalmıştı. Çocuğunu göklerde uçma hevesini engellemeyen bir anneydi. Ona ne diyebilirdimki?

Bir yanda bebeğimi tutarken bir yandan Marilyn’in tiyreyen ellerindeki şiiri okudum.

GÖKLERE UÇUŞ
O ölmedi, sadece daha yükseklerde uçuyor.
Daha önce hiç uçmadığı yüksekliklerde.
Ve bu dünyadaki hiç bir sınırlama.
Artık ona engel değil.

Ne irtifa kaybı var onun için.
Ne de yakıt sorunu.
Ne metal eskimesi.
Ne motoru yenilenmesi.

Tanrı’ya şükürler olsun ki.
Artık sadece gözlerinin eriştiği.
Kuyruklu yıldızlarn geçtiği.
Göklerde gezebiliyor.

O cesaret gibi, sevgi ve umut gibi.
Evrensel olduğu için.
Hep özgür.
Ve çok geniş, Tanrısal gökler onun artık.

Bir pilotun kaderinin.
Hep korttuğu şey olmadığını anlayın.
Onun en büyük korkusu ardında bıraktığı mutsuzluk.
Parça parça olan kalpler ve gözyaşlarıdır.

Evet tüm sevilenler, gözlerinizi kurulayın.
Evet, yas tutmanız yanlış.
Çünkü cesur olmanız onu daha çok mutlu edecektir.
Ve inanmanınzı isteyecektir.
Ölmediğine.
Bilmelisiniz.
Onun en yükseklere uçan tek kişi olmadığını.
Daha önce hiç uçmadı kadar yükseklere.

Hoşçakalın Kaptan Candy,hoşçakalın göklere aşık ve bu aşkın peşinden yitip giden kadınlar. Ve kızlarının uçmasına izin veren annelere teşekkürler. Onlar yıldızlara ulaştılar artık.

Diana L. Chapman