Northrop tarafından üretilen ve BT-1 adı ile ABD Deniz Kuvvetleri’nde hizmete giren pike bombardıman uçağı esas alınarak projelendirilmiştir. Başlangıçta XBT-2 olarak adlandırılmasına rağmen bu isim bilahare SBD olarak değiştirilmiştir. Üretim 1940’da başladı. Northrop’un ürettiği uçağa genel hatlarıyla benzemesine rağmen tamamen değişik bir uçaktır.

1939 Nisan’ında “US Marine Corps” ve USN  SBD-1 ve SBD-2 için siparişte bulundular. Bunlardan ikincisinin arttırılmış yakıt kapasitesi ve revize edilmiş silah donanımı vardı. İlk SBD-1 Marin’lerde 1940 sonlarında, ilk SBD-2’ler ise USN’de 1941 başlarında hizmete girdi. Diğer varyant olan SBD-3 1941 Mart’ında hizmete girdi. Bu model, daha büyük ve kendini yamayan yakıt depoları, zırhlı korunma, kurşun geçirmez ön cam ve dört makinalı gibi yenilikler içeriyordu. Bunu takip eden SBD-4 geliştirilmiş bir 24 Volt’luk elektrik sistemi içeriyordu ve bu uçakların bir kısmı SBD-4P foto-keşif modeli olarak revize edildiler.

Bunları takip eden ve en çok üretilen model SBD-5’dir. 1200HP gücünde R-1820-60 motoru ile donatılmıştı ve arttırılmış cephaneye sahipti. Bu uçaktan 2,400’den fazla üretilmiş ve bir kısmı Dauntless DB.Mk I adı altında Kraliyet Donanması Hava Birlikleri’ne sevk edilmişti; ancak bunların hiçbiri savaşta kullanılmamıştır. Meksika’ya da az miktarda SBD-5 gönderilmiştir.  Son varyant olan SBD-6 daha güçlü motor ve daha fazla yakıt kapasitesine sahipti.

It was derived from the Northrop dive-bomber designated the BT-1 that entered service with the US Navy. It was initially designated the XBT-2 and the new design was later called the SBD. Production began in 1940, and although the SBD had a general likeness to its Northrop predecessor, it was a completely different airplane.

In April 1939, the US Marine Corps and USN placed orders for the SBD-1 and SBD-2, respectively, the latter having increased fuel capacity and revised armament. The first SBD-1s entered service with the Marines in late 1940, and the first SBD-2s joined the Navy in early 1941. The next variant, the SBD-3, entered service in March 1941. It incorporated self-sealing and larger fuel tanks, armor protection, a bullet-proof windshield, and four machine guns. The SBD-4 followed with an upgraded 24-volt electrical system, and a few of these were converted to SBD-4P reconnaissance platforms.

The next, and most produced, variant was the SBD-5. It had a 1,200-hp R-1820-60 engine and increased ammunition capacity. Over 2,400 SBD-5s were built, and a few were shipped to the Royal Navy's Fleet Air Arm, under the designation Dauntless DB.Mk I, but these were never used operationally. Mexico also took delivery of a small number of SBD-5s. The SBD-6, the final variant, had an even more powerful engine and greater fuel capacity.