“Bearcat” Grumman’ın uçak gemisi konumlu son pistonlu motorlu av uçağıdır. Kasım 1943’de sipariş edilen iki XF8F-1 prototipin birinin ilk uçuşu 21 Ağustos 194’de gerçekleşti. Grumman yine devrinin en güçlü motoru olan Pratt & Whitney R-2800 Double Wasp’ı kullanmayı tercih etti. Bu motor “Hellcat” ve “Tigercat”lerde de kullanılmıştı ancak bu sefer motor üretilebilecek en küçük ve en hafif uçağa takıldı. Bunun neticesi olarak üstün manevra yeteneğine sahip, hızlı ve “hellcat”ten %30 daha fazla tırmanma oranına sahip bir uçak doğdu.

F8F-1 üretimi ilk prototip uçuşundan yalnızca 6 ay sonra başladı ve ilk uçaklar USN’nin VF-19 filosuna 21 Mayıs 1945’de verildi.Donanma toplam 2,033 uçak sipariş etti ve Grumman General Motors ile lisans altında üretim anlaşması yaparak üretimi F8FM-1 adıyla devretti. Savaş sona erene kadar az miktarda “Bearcat” Donanmaya teslim edildi. Savaşın sona ermesi nedeniyle Grumman’a olan 1,258 adetlik sipariş ile General Motors’a olan 1,876 adet siparişler iptal edildi. Ancak üretim tamamen durmadı ve birkaç değişik model üretildi. Bunlardan biri  12.7mm MG  yerine 4 adet 20mm topla donatılmış F8F-1B ve F8F-1N ile F8F-2N gibi gece av uçakları ile F8F-2P foto-keşif uçağıdır.

The Bearcat was the last of Grumman's piston-engined carrier-based fighters. Two XF8F-1 prototypes were ordered in November 1943, and the first of these was flown on 21 August 1944. Grumman decided once again to utilize the most powerful engine available at the time, the Pratt & Whitney R-2800 Double Wasp -- the same engine that had powered both their Hellcat and Tigercat designs. This time, the engine was fitted to the smallest, lightest airframe that could be built. This resulted in a highly maneuverable, fast airplane with a rate of climb 30% greater than the Hellcat.

Production of the F8F-1 began just six months after the first flight of the prototype, and the first airplane was delivered to the USN's VF-19 squadron on 21 May 1945. The Navy's order totaled 2,033 airplanes, and Grumman contracted with General Motors to build the Bearcat under license, with the designation F8FM-1. Only a few Bearcats had been delivered to the Navy when the end of the war halted production. Grumman cancelled 1,258 of its Bearcats, and General Motors cancelled its entire order of 1,876. Production resumed after the war, and several variants were produced, including the F8F-1B, with four 20mm cannon in place of the previously-fitted 12.7mm (0.5 inch) machine guns; several night fighter variants (F8F-1N and F8F-2N); and a photo-reconnaissance version (F8F-2P). Production continued until May 1949.