1942 yılında Grumman Aircraft Engineering Corporation, F4F/FM-2 “Wildcat”’in yerini alacak olan F6F “Hellcat”in seri üretimine başladı. Yakalanmış Japon “Zero” uçakları onarılıp uçar duruma getirilerek yenetekleri belirlendi ve buradan elde edilen bilgilerle F6F’ler “Zero”larla hava muharebesinde eşit koşullara sahip, muharebeye yön verecek duruma getirildi. Savaşın bir sürecinde Grumman günde 24 saat vardiya ile her saatte bir “Hellcat” teslim ediyordu. 1942-1945 arası 12,275 adet üretildi.

F6F’lerin bomba ve roket taşıyarak dost güçlere destek vermesine ve düşman hava üslerini ve gemilerini imha etmesine rağmen en çok avcı görevleriyle tanındı. “Hellcat” 5,156 düşman uçağını hava muharebelerinde tahrip etmiş ve onlara karşı 19:1 üstünlük sağlamıştır. Bu miktar donanma uçakları tarafından düşürülen düşman uçak sayısının %75’idir.

 Wriight R-2600 Cyclone motoru ile tahrik edilen ilk prototip XF6F-1 26 Haziran 1942’de uçtu. Ciddi bir değerlendirme yapılamaksızın Donanma XF6F-1’i zamanın en güçlü motoru olan Pratt & Whitney Double Wasp ile donatarak üetim için bastırdı. İlk üretim modeli olan F6F-3 1942 Ekim’inde uçtu ve teslimatlar  dört ay sonra  USS Essex’de bulunan VF-9’ye yapılmaya başlandı.

Britanya Donanma Hava Birlikleri’ne de 252 F6F-3’i (Gannet Mk I olarak adlandırıldı)  1943 başlarından itibaren teslim almaya başladı. Bu arada ABD’de 200’den fazla “Hellcat” radar donanımlı gece av uçağı olarak revize edildiler. Nisan 1944’de sona eren F6F-3 üretimi esnasında Grumman daha gelişmiş bir “Hellcat” olan F6F-5’i. Yenilikler yeni bir motor kılıfı, yeni aileronlar, güçlendirilmiş bir kuyruk ve su enjeksiyonlu motordu. Bu motor sayesinde uçağın kalkış performansı %10 artıyor, bunun yanı sıra silah taşıma yeteneği de arttı. F6F-5’in ilk uçuşu 1945 Kasım’ında gerçekleşti. Bu uçaklardan 900’den fazlası “Ödünç Verme Programı” Britanya’ya Hellcat Mk II adı altında verildi.

In 1942, Grumman Aircraft Engineering Corporation began mass production of the F6F "Hellcat" fighter as replacement for the F4F/FM-2 "Wildcat". The results obtained from testing a captured Japanese "Zero" restored to flyable condition were utilized in refining design features of the production F6F to enable it to engage the "Zero" on equal terms and thus dictate the rules of combat. At one time during the war, Grumman was delivering a "Hellcat" at the rate of one per hour around the clock for a grand total of 12,275 deliveries from 1942 to 1945.

While the F6Fs capability for carrying bombs and rockets was widely utilized in air support of friendly ground forces as well as the destruction of enemy airfield installations and shipping, it is best known for its role as a fighter. The "Hellcat" was credited with destroying 5,156 enemy aircraft in air-to-air combat (75% of all Navy aerial kills) with a kill ratio of 19:1.

The first prototype XF6F-1, with a Wright R-2600 Cyclone engine flew on 26 June 1942. Before much meaningful evaluation of the various engines could be made, however, the Navy decided to press the Hellcat into production by fitting the XF6F-1 prototype with the most powerful engine available, the Pratt & Whitney R-2800 Double Wasp. The first production model, the F6F-3, first flew in October 1942, and deliveries began four months later with squadron VF-9 on the USS Essex in the Pacific.