Beisel ve Sikorsky tarafından dizayn edilen F4U tarihin en iyi hava muharebe uçaklarından biri olarak kabul edilir. F4 “Phantom” haricinde en uzun süre imalatta kalan ABD avcı uçağıdır. Amaç mevcut avcılardan daha güçlü motor, daha büyük pervaneli bir uçağa sahip olmaktı. Prototipi 660 km/h hızı aşan ilk ABD avcı uçağıydı.

F4U 1938’de Deniz Piyadeleri (US Marines) için geliştirilmiştir. İlk prototipi olan XF4U-1 29 Mayıs 1940’ta uçtu. Düşük dönüş oranı it dalaşı için sınırlı görünmekle birlikte diğer üstünlükleri bunu fazlasıyla örttü. Yüksek gücü, tırmanma hızı ve çok hızlı bir şekilde “roll” yapabilme yeteneği, güçlü silahları ve yüklü cephanesi bir de savaş yaralarına dayanabilme yeteneği onu 1943’lerin başında, Solomon’larda ona bu şansı tanıdı. Savaş sona erdiğinde düşman uçaklarına karşı 11:1 gibi bir üstünlük sağlamıştı.

1942’de üretimine başlandı. Ana modelleri, F4U-1’in geliştirilmiş modeli olan F4U-1A, 1943’de Britanya’ya ihraç edilen F4U-1B, makinalıdan ziyade toplarla donatılmış kara yakın destek uçağı olan F4U-1C ve gece av modeli olan F4U-2’dir.

ABD Donanması 1944 Kasım ayından itibaren uçak gemisinde üslenmiş bir av-bombardıman uçağı olarak kabul etti. 1945’in başından itibaren de büyük sayılarda savaş sonuna kadar görev aldılar.

Designed by Beisel and Sikorsky,  the F4U is regarded as one of the greatest combat aircraft in history, and it was in production for a longer period of time than any US fighter other than the F4 Phantom.  As conceived it was intended to mount the most powerful engine, and biggest propeller, of any fighter in existence. The prototype was the first US combat aircraft to exceed 400mph (660 km/h).

F4U was developed in 1938 for US Marine Corps. First prototype XF4U-1 flew on May 29, 1940.Although its low rate-of-turn made it a very limited dogfighter its merits more than compensated for this and its other faults.  Its great power,  speed and rate of climb,  its capacity to roll very rapidly,  combined with a powerful armament - and large ammunition supply - and  a quite  exceptional resistance to battle damage,  meant that in early 1943 ( in the Solomons)  it quickly demonstrated its great superiority over the enemy fighters. By the end of hostilities in the Pacific War it had established an 11:1 "kill" ratio against Japanese aircraft.

The airplane went in production in 1942. Main modifications were: F4U-1 - first production version; F4U-1A - improved F4U-1; F4U-1B - exported to United Kingdom in 1943; F4U-1C - close air support version armed with guns rather than machine guns; F4U-1D - fighter/bomber; F4U-2 - night fighter.

The US Navy adopted the F4U as a shipboard fighter-bomber in November 1944,  and by early 1945 large numbers were operating from the fast carriers of the Pacific Fleet right up to the war's end.

The F4U was used extensively in the Korean War, and production continued until December 1952,  by which time 12,571 had been built.