|
|
|
|
|
|
|
|
A-26
USAAF’ın “bombardıman - taarruz” uçağı olarak adlandırılan
son uçağıdır. Tasarımındaki ana amaç Douglas A-20
“Havoc / Boston”ların değişitirilmesidir. Yapılan üç
prototip değişik tarzda görevlere cevap verebilecek tarzda inşa
edildi ve 1942’nin temmuz’unda uçtu. Numara “1” cam
burnu olan bir gündüz bombardıman uçağıydı, Numara
“2” silah yüklü bir gece av uçağıydı ve Numara “3”
burnunda 75 mm topu olan bir kara taarruz platformu olarak tasarımlandırılmıştı.
Bu son tip seçildi ve A-26B olarak seri üretime uygun görüldü.
Avrupa’daki
9. Hava Kuvvetleri’ne (ve bilahare Pasifik cephesine)
teslimattan sonra 2. Dünya Savaşı’nın en hızlı Amerikan
bombardıman uçağı oldu.
Ufak değişiklikler içeren A-26C 1945’de devreye
girdi. A-26’ların servise girmesinden kısa süre sonra savaşın
sona ermesi nedeniyle bu uçaklar gereksiz bulunmuş ve çoğu
JD-1 kodu ile Donanma için hedef balonu çekme uçağı olarak
tadil edilmiştir. Bir kısmı da yeni gelişmekte olan Sovyet
tehdidine karşı Türk Hava Kuvvetleri’ne gönderilmiştir.
1948’enteresan
bir değişim neticesi Martin B-26 “Marauder” servis dışı
bırakıldı ve Douglas “A-26” B-26 olarak yeniden adlandırıldı
ve bu rumuzu 1962’ye kadar muhafaza etti. A-26 üç savaş gören
nadir uçaklardandır. 2. Dünya Savaşı’ndan sonra Kore
Savaşı’nda, bilahare Vietnam Savaşı’nda görev aldı.
Son savaşındaki görevi karşıt önlem manasına
“counter-insurgency” COIN’di. Bu işle görevlendirilen
(yeni adıyla) B-26K Tayland’da üslenmişti. Bu uçaklar
aynı zamanda VIP taşımacılığı, gece keşif, füze yönlendirme
ve izleme, hedef kontrol görevleri için kullanılmıştır.
|
|
The
A-26, the last aircraft designated as an "attack
bomber," of the
USAAF. It was designed mainly to replace the Douglas A-20
Havoc/Boston and incorporated many improvements. Three
prototypes were constructed and they flew in July 1942 as XA-26.
Each of the prototypes were configured differently: Number One
as a daylight bomber with a glass nose, Number Two as a
gun-laden night-fighter, and Number Three as a ground-attack
platform, with a 75-millimeter cannon in the nose. This final
variant, eventually called the A-26B,
was chosen for production.
Upon
its delivery to the 9th Air Force in Europe in November 1944
(and the Pacific Theater shortly thereafter), the A-26 became
the fastest US bomber of WWII. The A-26C,
with slightly-modified armament, was introduced in 1945. The
A-26s combat career was cut short by the end of the war, and
because no other use could be found for them, many A-26s were
converted to JD-1 target
tugs for the US Navy. Some were sent to the Turkish AF as a
mutual defense against the newly emerging danger of the Soviet
Union.
A
strange aircraft-designation swap occurred in 1948, when the
Martin B-26 Marauder was deactivated and the Douglas A-26 was
re-designated the B-26.
(It kept this designation until 1962.) B-26s went on to serve
extensively in both the Korean and Vietnam wars. In Vietnam,
they were commonly used in the Counter-Insurgency (COIN) role,
with very heavy armament and extra power. This version, the B-26K,
was based in Thailand and was, to confuse things further,
called the A-26 for
political reasons. B-26s were also used for training, VIP
transport, cargo, night reconnaissance, missile guidance and
tracking, and as drone-control platforms.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
A-26B
specs/doneleri:
Crew/mürettebat:
3, engines/motorlar: 2 x Pratt & Whitney R-2800-27 Double
Wasp 18-cylinder, power/gücü: 2 x 1491kW, wingspan/kanat açıklığı:
21.34m, length/uzunluk: 15.24m, height/yükseklik: 5.64m, wing
area/kanat alanı: 50.17m2, start mass/kalkış ağırlığı:
15,876kg, empty mass/boş ağırlığı: 10,365kg, max speed/azami hızı:
571km/h, cruise speed/seyir hızı: 457km/h, ceiling/tavan: 6,735m,
range/menzil: 2,253km, armament: 10 x 12.7mm MG, 1814kg of bombs/
1814 kg bomba
|
|
|
|
|
|
|
|
Editör
:
M.
Haluk SEVEL
|
|
|
|
|
|
|
