VSX programı (S-3) 1968 yılında başlatılmıştır ve 1969 yılında Lockheed firması Donanma’nın yeni, turbofan motorlu ve uçak gemisinden hareket edecek ASW uçağını imal etmekle görevlendirildi. Tasarım algılayıcılarda en yeni konseptleri, bilgisayarlı veri değerlendirmeleri, ekranda göstremeyi ve yeni silah sistemlerini içeriyordu; dört kişilik mürettebat denizaltı tehdidi ile ilgilenecekti. S-3 “Viking”ler aynı zamanda eski, pistonlu motorlu S-2 “tracker”ın yerine alıyordu.

S-3’ün bütün mürettebatı fırlatmalı koltuklarda oturtuluyordu. Pilot klasik simit yerine lövye kullanıyordu. Hafifgeriye eğik kanatlar ve General Electric TF-34 turbofan motorlar S-3A’ya uzun menzil veya devriye istasyonunda uzun görev sağlıyordu. Çekilebilir hortum ile havaya yakıt ikmali yaparak görev süre ve menzilini arttırma olanağına sahipti. Kanatlı uçak gemileri için katlanabiliyordu.

Daha önceki S-2’de de olduğu gibi S-3 gövdesi değişik görevlere de adapte edilmiştir. Geliştirilmiş S-3B versiyonu ileri teknoloji , daha uzun radar menzili, akustik işlem ve Harpoon füze olanakları içerir.

The VSX program (S-3) started in 1968, and, in 1969, Lockheed was awarded the contract to develop the Navy's new carrier-based, turbofan-powered ASW aircraft. It was designed to incorporate the latest concepts in sensors and in computer-based data processing, display and weapons control systems, and in enabling the four-man crew to effectively deal with the anticipated submarine threat. The S-3 Viking replaced the old reciprocating-engine-powered S-2 Tracker.

The S-3 Viking has all four crew members seated on ejection seats. The pilot's controls include a control stick in place of the traditional wheel. The slightly swept wing and General Electric TF-34 fan engines provide the S-3A with long-range or on-station endurance at cruise speeds and altitudes typical of subsonic jet aircraft. Inflight refueling through a retractable refueling probe can be used to further extend its mission performance. Folding wings and vertical tail provide carrier handling flexibility.

The S-3A airframe has been adapted to other roles--a characteristic for which its S-2 predecessor has long been noted. The improved S-3B version incorporates improved technology for increased radar detection range and classification, advanced acoustic processing, and support measures, and has Harpoon missile capability.