1940’ların sonlarına doğru ABD Donanması AF2’lerin yerini almak üzere denizaltılara karşı yeni bir uçağa ihtiyacı olduğuna karar verdi. Bu talebe Grumman firması iki motorlu, üstten kanatlı G-89 modeliyle cevap verdi. Uçağın özellikleri arasında algılayıcı ve silah donanımı için yüksek bir yük kapasitesi, gövde içine çekilebilen bir radar, manyetik detektör bomu ve arama projektörleri vardı. Kanatlarının katlabilir olması ve kuyruk kancası onu uçak gemileri için de uygun hale getiriyordu.

XS2F-1 olarak adlandırılan prototipi 4 Aralık 1952’de uçtu. Arkasından üç değişik modeli sahneye çıktı. Bu modeller 1962’de belirlenen yeni adlandırmaya göre S-2 Tracker ( önceleri S2F ), E-1 Tracer ve C-1 Trader’dı. İlk üretim modeli olan S-2A denizaltı savar uçağı olarak 1954 Şubat’ında hizmete girdi. Bu modelden olan 500’den fazla uçak ABD Donanması ve bazı yabancı ülkelere teslim edildi.

Diğer modelleri S-2C ( büyütülmüş silah haznesi, artan ağırlığı karşılamak üzere daha büyük kuyruk), US-2A/B/C (S-2’nin hafif nakliye ve hedef çekme uçağı tadili), RS-2C (Foto-keşif modeli), S-2D (kanat açıklığı arttırılmış, daha büyük kuyruklu, dört kişilik mürettebatlı, kabini genişletilmiş ve arttırılmış sonoboy yükü), S-2E (Geliştirilmiş arama ekipmanlı model), S2F (modifiye edilmiş S-2B), CS-2F/CP-121 (DeHavilland tarafından Kanada Donanması için üretilen model) ve S-2G’dir (son ve en geliştirilmiş model- 1970’lere kadar hizmet gördü).

C-1 Trader uçak gemilerinden hareket eden dokuz kişilik nakliye uçağı, E-1 (WF-2) gövde üstündeki radoma monte edilmiş APS-82 erken uyarı arama radarı ile teçhiz edilmiş AEW uçağı olarak görev görmüştür. Bu uçaklar jet motorlu S-3 Viking’lerle değiştirilmiştir. Değişik modellerden 1,181 adet üretilmiştir. S-2’ler ABD’de ve değişik ülkelerde yangın söndürme uçağı uçağı olarak görev yapmıştır. TAI de Türk Donanması’ndan emekliye ayrılmış bazı S-2’leri yangın söndürme uçağı olarak tadil etmiştir.

In the late 1940s, the US Navy decided it needed a new aircraft for its anti-submarine missions replacing the AF2. Grumman responded to this need with a twin-engined, high-wing prototype called the G-89. It featured a large payload capacity for sensors and weapons, a retractable search radar, a magnetic anomaly detector  boom and searchlights. Folding wings and a tailhook made it aircraft-carrier capable.

The prototype XS2F-1 first flew on 4 December 1952. Three major variants appeared almost immediately, and their designations were finalized in 1962 as the S-2 Tracker (previously S2F), the E-1 Tracer, and the C-1 Trader. The S-2A, the first production version of the Tracker, entered anti-submarine service in February 1954, and more than 500 were delivered to the US Navy and several other nations.

Other variants included the S-2C (enlarged weapons-bay, larger tail to compensate for higher gross weight); US-2A/B/C (S-2s converted for utility use such as target towing and light transport); RS-2C (photo-reconnaissance); S-2D (increased wing span, larger tail, four-man crew in widened / lengthened fuselage, larger sonobouy payload); S-2E (modified with more advanced search equipment); S-2F (S-2Bs modified with this same equipment); CS-2F/CP-121 (deHavilland-built Trackers for the Royal Canadian Navy); and S-2G (the final advanced version of the Tracker, which served into the 1970s.)