|
|
Chance
Vought F7U “Cutlass”ın tasarım çalışmaları 1945 Haziran’ında
başlamıştır. ABD’nin ilk kuyruksuz, Donanma’nın ilk geriye
eğik kanatlı, ilk hizmete giren “afterburner”lı jet uçağı
ve aynı zamanda Chance Vought firmasının ilk kabini basınçlandırılmış
uçağıdır.
Başlangıçta
üç F7u imal edildi. İlk uçuşlarını 1948’de yaptılar ancak
bu uçakların üçü de düştü. Daha sonra 14 adet F7U-1 daha
sipariş edildi ancak bunların da
ikisi daha fabrikayı terk etmeden kaybedildi. F7U-1’ler
1950 ve 1951’de yapılan deneylerde de birçok sebepten dolayı uçak
gemilerine uygunluk testlerini geçemediler.
1949’da
88 adetlik F7U-2 siparişi F7U-3 lehine iptal edildi. Bu uçak birçok
iyileştirme içeriyor, 7G güce dayanabiliyordu. Ancak bu uçağın
da problemleri vardı. Örneğin makinalı ile ateş edildiğinde
bazen ön iniş takımı alev alıyordu.
Motorunun
güçsüzlüğünden dolayı “afterburner” kullanması gerekli görüldü.
Çünkü yüklü kalkış ve inişlerde bunun gerekliliği görülmüştü.
Uçak tek motorla da iniş yapamıyordu. F7U-3’ün Westinghouse
J-46 motoru 31,0kN kuru, 44,39kN “afterburner”li itiş gücü
yaratıyordu. Ancak 1955’de yapılan ölçümler sonucu bu değerler
21,30kN ve28,85kN’a düşürüldü.
F7U-3M
aslında F7U-3’ün aynıydı. İlaveten 2 adet 124 galon harici
yakıt tankı, dört kanat altı pilonunda “Sparrow” füze taşıyordu,
topu yoktu. 3M’ler servise girince VA filolarında –3’lerin
yerlerini aldılar. Bir de fotoğraf malzemesini monte edebilmek için
burnu 635mm uzatılan F7U-3P foto versiyonu vardı ve bundan da 12
adet üretilmişti. Fakat burun o kadar yüksekti ki buna erişilmesi
oldukça zordu.
A4D
ve F9F-8’lerde değiştirilen F7U’ların sonuncusu 2 Mart
1959’da emekliye ayrıldı.
|
|
The
design of the Chance Vought F7U Cutlass was started in June 1945.
It was the first tailless plane produced in the U.S., the Navy's
first swept-wing jet, and the first operational jet designed with
afterburners. It was also Vought's first plane with a pressurized
cockpit.
Three XF7U-1s were built initially, first flying in 1948, and all
three later crashed. Fourteen production F7U-1s were ordered with
two of them being lost even before leaving the manufacturer. The
F7U-1 failed carrier suitability tests in 1950 and 1951 for a
number of reasons, and were never put into squadron service.
However, two were used briefly by Blue Angel solo performers in
1952.
An order for 88 F7U-2s in 1949 was canceled in favor of the F7U-3
which incorporated many improvements over the F7U-1. While a very
strong plane stressed for 7 G's, the F7U-3 had numerous problems
such as trouble with the nose-wheel, occasional flame-outs when
the cannons were fired.
Due to lack of power, after-burners were required for landings,
heavy takeoffs and it could not be landed aboard ship on one
engine. The Westinghouse J-46 engines in the F7U-3 were projected
to produce 7,000 pounds of dry thrust and 10,000 with
afterburners, but were continuously down rated to 4,800 dry and
6,500 afterburning by 1955.
The F7U-3M was essentially the same as the -3 with the addition of
two 124 gal. wing tanks and four wing pylons carrying
“Sparrow” missiles and no guns. As the -3Ms became available,
they replaced the -3s and their squadrons became VA squadrons. In
addition, 12 F7U-3P (photo) versions were built with the nose
extended 25" to accommodate the photo equipment. But the nose
was so high the cameras were virtually inaccessible.
Replaced by the A4D and F9F-8, the last Cutlass in service was
retired on 2 March
1959.
|
|
|
|
F7U-3
specs/doneleri:
Crew/mürettebat:1,
engines/motorlar: 2 x Westinghouse J46-WE-8A
turbojet, thrust/itiş gücü: 27,67kN, wingspan/kanat açıklığı:
12.1m, length/uzunluk: 13.5m, height/yükseklik: 4.45m, wing
area/kanat alanı: 46.08m2, start mass/kalkış ağırlığı:
14365kg, empty mass/boş ağırlığı: 8267kg, ceiling/tavan:
12190m, range/menzil: 1062km, armament/silah donanımı: 4 x 20mm
cannons, bombs or missiles (F7U-3M: 4 x “Sparrow” AIM-7 AA
missiles/füze)
|
|
